Wie naar Bauci gaat trekt zeven dagen door bebost gebied en is er dan aangekomen zonder dat hij de stad kan zien. De ranke stellages die op grote afstand van elkaar vanaf de grond verrijzen en in het niets boven de wolken verdwijnen ondersteunen de stad. Je klimt naar boven met ladders. Op aarde laten de bewoners zich zelden zien: ze hebben daarboven reeds alles wat ze nodig hebben en komen liever niet naar beneden. Niets van de stad raakt de grond behalve die lange flamingopoten waar zij op rust, en, op heldere dagen, een spikkelige en hoekige schaduw die zich afrekent tegen het gebladerte. 

Er zijn drie hypotheses in omloop over de bewoners van Bauci: dat ze de Aarde haten, dat ze haar beminnen zoals ze was voordat zij er waren en haar door naar omlaag gerichte verrekijkers en telescopen grondig bestuderen, blad voor blad, steen voor steen, mier voor mier, zonder er ooit genoeg van te krijgen, terwijl ze gefascineerd hun eigen afwezigheid gadeslaan.